Een schitterend gebrek van Arthur Japin

Mooi boek met historisch decor. Dat is niet mijn favoriete genre en dit boek is daar geen uitzondering op. Niet meer en niet minder. Absolute aanrader om de eerste bladzijde nog eens te lezen nadat je het boek uit hebt gelezen. De vertelstijl is prettig, maakt dat ik me in kan leven in haar. En het begint (chronologisch dan) natuurlijk met een mooi verhaal. Verder lekker 'filosofisch' ook:
-Tolerantie is iets anders dan acceptatie. Onder tolerantie schuilt dreiging: de stemming kan ieder moment omslaan.
-"De rede biedt ons vele mogelijkheden tegelijk. De intuïtie kiest daaruit feilloos de beste." Lucia groeit op in de natuur en dat is voldoende, geeft haar alle antwoorden. Later komt ze in aanraking met een groep vrouwen die volledig voor de rede gaat, en vervolgens de vrouw van dit citaat.
-Om gelukkig te worden, moet je liefde geven.
En natuurlijk de Leidsche Fles, een soort batterij. [Spoilers ahead]

Hoewel het mooie verhaal waar het mee begint, niet het einde krijgt wat je droomt, is er toch een mooi einde, en is het verloop van het eerste verhaal ook wel mooi en eerlijk. Pijnlijk wel, dat haar uiterlijk en hun geschiedenis tussen hen in staat terwijl ze wel van en met elkaar kunnen genieten, duidelijk aan elkaar gewaagd zijn zo lang ze het niet allebei weten. Precies genoeg toeval in dit verhaal wat mij betreft: ze vinden elkaar weer, maar toch niet echt (en anders was het ook geen boek geworden). En zij raakt zwanger, maar misschien niet van hem (misschien ook wel). Wordt geen drama van gemaakt, prima.