Fijn kort verhaal, dat je - ondanks dat het einde niet helemaal onverwacht is - laat nadenken over de dilemma's van oorlog en verzet én laat zien dat een deel van het gewone leven met alle mooie en minder mooie kanten gewoon doorging. Soms wat gekunstelde zinnen, maar ook zinnen die mooi het alledaagse neerzetten als decor waarin de dilemma's spelen:
'... Kalmeer nou, en neem een aardappel.'
Hij nam zelf een hap, en dacht onwillekeurig aan de pommes sautées die ze bij hun huwelijksdiner hadden gegeten.
'Toen we trouwden,' vervolgde hij met volle mond, 'wisten we dat er oorlog op komst was ...'
En ook nog een woordgrap 😉, ik heb het verhaal met plezier gelezen.
Uit: De vertellers - Een L&V-omnibus met nieuwe verhalen (1978 of 1979).
