dinsdag 3 juli 2018

Want de avond van Anna Enquist

Een boek dat lekker wegleest. Niet dat het onderwerp vrolijk is. Het gaat over hoe verschillend mensen omgaan met een trauma. En dat mensen daardoor uit elkaar kunnen drijven. Dat is een triest maar interessant gegeven.

Wat voor mij niet zo goed werkte, is dat wat er gebeurd is, dat wat het trauma veroorzaakt heeft, maar mondjesmaat beschreven wordt. Door het hele boek heen, krijg je puzzelstukjes aangereikt en pas tegen het einde werd het voor mij duidelijk wat er precies gebeurd was. Ik wilde dat toch wel heel graag weten en was steeds op zoek naar aanwijzingen. Daardoor miste ik wat van de diepte in 'het onderzoek' naar de verandering in de onderlinge relaties.

Dat onderzoek naar de veranderingen is er wel, net als de worsteling, de zoektocht naar een nieuwe invulling van die relaties. Hoewel zaken bombastisch worden weergegeven in het boek, moest ik het daarvoor herlezen. Of misschien wel daarom. Het is een beetje zoeken tussen het geweld (niet letterlijk) en, daar heb je een punt waar ik gevoelig voor ben: de toevalligheden. Aan het begin van het boek is het contact is verbroken, ook tussen Carolien en Jochem. Ze zijn nog getrouwd en spreken elkaar nog, maar van echt contact is geen sprake. De anderen zien ze helemaal niet.
Terwijl Carolien en Jochem verder uit elkaar drijven, ontstaan er met de anderen weer contacten. Min of meer toevallig, of opgezocht (door de ander). Dat gaat niet vlekkeloos. Ik had er graag meer, op bedachtzamere wijze van meegekregen. Of dat ligt aan mijn nieuwsgierigheid of aan de roman, weet ik niet.

Het einde komt nogal onverwacht, is positiever dan de hele opbouw. Het kan ook een moment-opname zijn. Als ze allevier gedwongen bij elkaar zijn, gaan ze samen uit eten. Er wordt goed gedronken en geconcludeerd dat het goed is. Het is natuurlijk maar de vraag hoe dat de volgende dag voelt en in zijn werk gaat. Dus waar ik eerst dacht dat het einde wat te makkelijk en te goed is, is het dat misschien helemaal niet.

Wat voor mij erg leuk was, is dat gedeeltes van de roman in China spelen. Ik ben net terug van een vakantie daar en dan is het leuk om het terug te zien als decor en metafoor (voor ver weg, anders, vluchten, de zoektocht naar het verbinden).

Muziek is, zoals in meer boeken van Enquist ook een thema. Ik vind het heerlijk hoe ze dat doet.

Ik heb achteraf begrepen dat het een vervolg is op 'Kwartet', een eerdere roman van Enquist. Hoewel gezegd wordt dat 'Want de avond' goed zelfstandig te lezen is, was het voor mij wellicht toch beter geweest als ik die gelezen had.

Hoe dan ook een boek dat het waard is om te lezen. Je hebt wat toevalligheden te slikken. En ik was nogal afgeleid door de 'wat is er nou precies gebeurd'-vraag, maar dat geeft ook aan dat het iets spannends heeft (als je Kwartet niet gelezen hebt).


Geen opmerkingen:

Een reactie posten