Zoals ik wel vaker heb: sommige reacties vind ik vreemd, maar ik ben dan altijd geneigd te denken: "Zo kan het blijkbaar ook." en er relatief simpel overheen te lezen. Nu een keertje niet. Voorbeeld:
"'... ik zal je aan haar voorstellen. Als je daar tenminste prijs op stelt.' 'We zien wel, Joe.'"
Dat vind ik dus vreemd, onaardig. Als je het niet wil, zeg je dat en als je het nog niet weet, kun je dat ook zeggen. En als je het niet durft te zeggen, durf je ook niet te zeggen 'We zien wel.' Nu lijkt het of het haar niet interesseert wat hij zegt. Hij had net zo goed iets anders kunnen voorstellen. Heeft ze eigenlijk wel gehoord wat hij voorstelde?
En zo is het eigenlijk ook met de verhaallijn. Ik snap niet waarom Hanna verliefd wordt op Andrea en andersom al helemaal niet. Ik snap vervolgens niet waarom ze zo moeilijk tegen elkaar doen.
Ik lees blijkbaar over te veel dingen die ik niet begrijp heen en dan snap ik het hele verhaal niet meer.
Ook Leda, Andrea's dochter kan ik maar moeilijk volgen. Wat vindt ze van Hanna? Ze lijkt ermee te worstelen maar hoe en waarom precies is voor mij niet helder.
Zucarelli kan ik iets beter volgen. Zijn relatie met Andrea is niet helemaal helder voor me, maar die is misschien ook niet zo duidelijk.
En we hebben er iig de Sant Ivo aan overgehouden :) Ik had er nog nooit van gehoord en heb plaatjes van de kerk opgezocht nav het boek: Zeker mooi (en leuk voor Ivo). Nog meer geleerd, over Italië: in de jaren zeventig hadden ze daar dus echt problemen met de Rode Brigade, een linkse terroristische organisatie.
Hoewel ik een paar keer getwijfeld heb of ik het wel uit zou lezen, vind ik het nu toch ook wel jammer dat het afgelopen is. Ik 'mis' vooral Joe, de beeldhouwer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten