Knap hoe sympathie maar vooral begrip wordt opgebouwd voor de pedofiele verlangens van Eduard. De foto op de voorkant doet me trouwens denken aan die schaatser: Falco Zandstra. Heel onhandig want dat past natuurlijk voor geen meter bij het karakter van Rico. Ook voor Rico bouw je sympathie en begrip op. Hij haalt rotstreken uit, lijkt de dingen die hij doet vooral voor het gewin te doen. Maar hij heeft ook wel heel weinig en wordt door zijn omgeving (ouders, vrienden) nou niet echt gestimuleerd het goede te doen. Uiteindelijk zit er een groot verlangen naar geborgenheid naar een vader in hem. De ellende is dat Eduard echt wel lief voor hem wil zijn, maar de koppeling met zijn erotische gevoelens vertroebelt dat. Rico is bereid / denkt bereid te zijn dat voor lief te nemen voor zijn eigen gewin.
Uiteindelijk gebeurt waar Cecile altijd bang voor is geweest: de schelpencollectie wordt grotendeels verwoest, maar ook de verliefdheid van Eduard is iets waar ze lang bang voor is geweest. Hoewel ze ook wat dat betreft 'beveiliging' zocht door contact met jonge jongens te vermijden, deed ze het minder expliciet. Op allebei de vlakken bleek haar invloed niet toereikend.
Dan is er nog het professional-vs-verzamelaar-'thema'. Net als in 'Verfhuid' merkt de professional (hier een bioloog) op dat hij als professional geen verzamelaar is/mag zijn. Schoonheid interesseert hem niet, wel de 'techniek', verschijningsvorm en afwijkingen.
En de kwetsbaarheid van de schelpen. Maar dat is nauwelijks gelinkt of uitgelicht. Ik moest wel denken aan 'De man van je leven' waar de schelpen ook een grote rol spelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten