Mooie taal en dus lekker lezen. Verder medium interessant.
(Leeftijds)verschil
Edward is ouder dan Ruth en heeft daar moeite mee als hij ermee geconfronteerd wordt.
Tegen het einde van het verhaal: "Zij had zich aan zijn leeftijd aangepast, in plaats van aan zijn karakter. Ja, zo was het gegaan: zij werd ouder door hem en hij werd nog ouder dan hij al was door haar."
Maar uiteindelijk blijken Ruth en Edward op meer punten te verschillen: zij is idealistisch, vegetarisch; hij gebruikt proefdieren (weliswaar voor het zoeken naar een medicijn), laat zich fêteren door de farmaceutische industrie. Zij vindt dat dat niet kan, (maar als hun zoontje ziek is/lijkt gebruikt ze gretig allerlei medicijnen van diezelfde fabrikant zonder vragen te stellen.)
Jaloezie
Edward is licht jaloers. Ruth is een mooie jonge vrouw. Ze krijgt regelmatig drankjes aangeboden van andere mannen, die hij dan achteroverslaat.
Uiteindelijk is hij degene die vreemd gaat (en dat kost hem vervolgens min of meer zijn baan)
Pijn (ik heb hier niet zo veel mee, maar het valt op in het boek)
"Dus om de pijn van de kip te kunnen navoelen, moet je die zelf ervaren hebben... Wat is dan kippenpijn, volgens jou?'
'Angst en verwarring,' zei ze onmiddellijk."
"Misschien was dit zijn pijn, dacht hij, de pijn die Boeddha genoemd had als een van de voornaamste bronnen van lijden: het scherpe bewustzijn van het verval."
Ik kan de citaten niet vinden dus ik jat even uit een andere recensie:
"... hij Jeremy Bentham aanhaalt, die het heeft over wezens die weliswaar niet kunnen praten en redeneren, maar daarom nog wel kunnen lijden. Dat dieren wel pijn ervaren maar niet lijden omdat het een dier onder andere aan het vrezen van dat lijden ontbreekt, brengt de viroloog Edward Landauer op het idee dat er een nieuwe taxonomie van dat lijden moet komen. Een classificatie gebaseerd op gemeten pijn, die ervoor gaat zorgen dat dieren niet langer het recht op lijden wordt ontzegd. En even herkent hij in zichzelf weer het enthousiasme van toen hij voor een doorbraak van het aidsonderzoek zorgde."
Ook in dit rijtje: Ruth die dierlijk loeit van de pijn tijdens de bevalling.
Uiteindelijk verlaat Edward Ruth (en Morris) of hij gaat in ieder geval het huis uit. In eerste instantie nog wel met het idee terug te keren.
"De uiterste consequentie van haar gedachten, dacht hij toen hij nog altijd niet in slaap kwam, was dat de ziekte het huis moest verlaten. Ze was niet zover gegaan om dat te zeggen, maar dat kon elk moment gebeuren.
Eigenlijk, dacht hij weer later, vonden ze allebei dat hij het huis uit moest. Zij omdat het hun kind zou genezen, hij omdat het zou bewijzen dat het geen effect had op zijn gezondheidtoestand. Het zou zijn onschuld bewijzen. Dat zou zijn strategie zijn, zodat hij op een dag zijn leven als ziekte achter zich kon laten en weer vader en echtgenoot kon zijn. Ja, het was voor iedereen het beste als hij een tijdje uit het zicht verdween."
Hij gaat naar zijn zwager die met zijn zoon in een vakantiehuisje logeert dat Edward voor hem geregeld heeft. Edward had alles voor elkaar, was verantwoordelijk, zijn zwager niet. Toch zitten ze uiteindelijk beiden in dat huisje.
"'Ik heb er een puinhoop van gemaakt, 'mompelde Edward. De eerste zin van een brief die niet voltooid word. Friso zweeg en Edward voelde een spoor van sympathie voor hem, om zijn discretie, omdat hij wist hoe het was om alles te verliezen."
Zijn laatste college voor de zomervakantie vertelt hij een persoonlijk verhaal over een kip die hij redt als hij jong is. Hij eindigt in tranen.
Herkenbaar citaat:
"Soms betrapte hij zich op de gedachte: kom nu maar terug moeder, het heeft nu wel lang genoeg geduurd."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten