maandag 3 maart 2014

De idioot van Dostojevski

Poeh! Een breed en onbegrijpelijk verhaal, maar iedere keer als ik het weg wilde leggen, kwam er net weer een goed stuk. Bijvoorbeeld de (uiteindelijk ook weer te lange) verklaring van Hippolyte vlak voor zijn al dan niet bewust mislukte zelfmoord.
Ik vind het boek ingewikkeld want:
- veel personages, die per personage ook nog met verschillende namen worden aangeduid
- ingewikkelde relaties
- onbekende setting, qua tijd, locatie en cultuur (Bv. wat is of was de status van een vorst? Hoe zat het met weldoeners?)


Is de vorst werkelijk idioot? Het einde doet dat toch vermoeden, maar verder vind ik hem het hele boek door behoorlijk verstandig. Zijn echte gevoelens en wat daarachter zit, waarom hij dingen voelt, blijven voor mij wel onduidelijk en soms ook idioot. Waarom houdt hij van Natascha? Wat heeft nou met Aglaja? Wat heeft hij met Rogozjin (bloedbroeders en vijanden, is dat laatste werkelijk alleen de strijd om een vrouw?)
Maar andere personages zijn minstens zo idioot. Lizaveta verandert wel honderd keer nogal plotseling van mening over de vorst.
Misschien heb ik wel deels dezelfde vraagtekens als Dostojevski op wilde roepen. Het boek is doorspekt met discussies over of de vorst idioot is of niet. En ook 'de adel' is aan discussie onderhevig in het boek, zij het op een andere manier.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten