Stoner - John Williams

Het is al even geleden dat ik hem uitgelezen heb als ik dit schrijf (19 jan 2014).
Leest lekker weg. Ik voelde grote sympathie voor Stoner. Recensies gebruiken grote woorden om vooral de emoties die het boek oproept te beschrijven. Het boek raakte mij zeker: ik voelde geluk toen hij zijn echte liefde gevonden had, was teleurgesteld toen zijn huwelijk zo snel niet bleek te werken, kon meevoelen met zijn liefde voor literatuur en was blij op het moment dat zijn lessen goed liepen. Toch vind ik het niet 'verpletterend', wel gaaf.

En ook met de flaptekst ben ik het niet eens. Ik vind niet dat hij faalt op het gebied van literatuur en liefde. Hij slaagt ook niet grandioos, maar er zit iets tussen falen en grandioos slagen. Hij kent tenminste echte liefde en geniet daar ook een tijd van. Er is een tijd dat zijn colleges briljant zijn.
Heel gaaf vind ik dat het boek boeit terwijl het leven van Stoner relatief gewoon is (in een recensie las ik 'saai', dat is het niet. Wederom: ook niet hemeltergend spannend, maar saai is het niet. Hij maakt keuzes tegen de verwachtingen van zijn ouders, heeft een minnares, heeft zijn boek als project. Er zijn overigens ook wel elementen die het minder gewoon maken: de relatie met zijn vrouw is zonder reden buitengewoon slecht. Ik kan me twee dingen herinneren waar ik echt verontwaardigd over was: dat zij de goede relatie tussen hem en zijn dochtertje kapot maakt (ook ten koste van het dochtertje) en dat ze zijn werkkamer afpakt. (En natuurlijk is het sneu dat hij op de bank moet slapen en geen mentale en fysieke liefde van haar krijgt. Maar hij zal de enige man niet zijn die dat overkomt, en daar staat later min of meer een minnares tegenover.)

Vreemd trouwens dat het oorspronkelijk verschenen is in 1965, en nu zo populair is.