Spitzen van Thomas Rosenboom

Een echte beklemmende Rosenboom met bedrog als belangrijk thema. Hoe Han, de hoofdpersoon, vooral zichzelf bedriegt. Het overspel en gelieg van Esther is het meest expliciet aanwezig, maar Han bedriegt zichzelf door voor zichzelf  te bedenken dat hij de enige is die niet bedrogen wordt.

Han heeft kinderachtige trekjes. Hoe hij opkijkt tegen Machteld "... was hij zich gaan koesteren in het overwicht van haar onwankelbare kennis - zij wist meer, deed alles beter en diepgravender dan anderen" en hoe hij dansschoentjes van Esther steelt als ze nog wil gaan dansen.
Han is misschien niet echt eenzaam -hij heeft immers Machteld en ook schaakvrienden- maar wel op zoek naar een vrouw. Hij begint het verhaal alleen dansend, wat ik een heel stoere actie vind. Maar algauw kom je erachter dat het meer onbedwingbaar verlangen was dan lef. Ook in zijn acties aan het einde van verhaal lijkt hij schaamteloos, maar al snel krijgt hij spijt. Ook wel omdat hij ten slotte inziet dat het niet Shanna is die hem bedrogen heeft, maar Esther.
Fijn om te lezen, het beroert en ik vind het taalgebruik mooi.