donderdag 18 oktober 2012

Tonio van 'Adri' van der Heijden

Prachtig boek, verdrietig dat het echt gebeurd is. Leest heel lekker maar vanwege de emoties is het toch worstelen. Het requiem duurt me iets te lang. Mag ik dat zeggen? Nee dat mag ik niet zeggen. Een requiem voor je eigen kind duurt nooit te lang. Het is een bottelezersopmerking, deels ingegeven door het worstelen met de emoties.
Ik heb moeite met het me voorstellen van Tonio. Misschien omdat hij hem van zo dichtbij met alle nuances beschrijft. De open en vrolijke pre-puber, dat lukt, maar later verandert hij natuurlijk. Misschien heeft Van der Heijden ook wel minder grip op wie hij dan is. Weet ik niet, zou ik het nog eens voor willen lezen. Maar nu even niet. Te veel verdriet en te veel wachtende boeken.
Nog een opmerking: ik kende het plaveisel al uit de Tandeloze Tijd, in dit verhaal komt geen stoep voor. Vraag is of ik de Tandeloze Tijd wil herlezen nu. Ik weet het nog niet. Eerst maar eens Buwalda.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten